Vorige week heb ik een grote dubbelwandige koffiemok gekocht. Je kunt er 600 ml aan koffie in kwijt. Er zit een deksel op met een schuifje. Die kun je uitschuiven om er heerlijk koffie uit te zippen. Ik vind het fantastisch!!!
Iedereen loopt hier met bekers en koffiemokken waarbij mijn halve liter cup nog best redelijk is qua formaat. Ik denk dat ik dit toch wel een van de leukste cultuurverschillen vind. De manier hoe koffie hier tot een goddelijk elixer wordt omgetoverd in smaken waarvan ik alleen durfde te dromen vind ik fantastisch. Dat geld overigens ook voor de koffiemelk. “Gewone” koffiemelk hebben we zelfs nog niet in de winkel kunnen vinden, tenminste niet vloeibaar. René drinkt zijn koffie (ook uit een roestvrijstalen fles) met oplos-koffie-melk. Ik heb hier geen last van, want de hazelnoot-smaak-koffie-melk is echt waanzinnig!! Heerlijk!
Je kunt koffie hier ook bij de drive -trough ophalen, maar ik vind binnen lopen toch leuker. Behalve dan wanneer ik drie keer mijn naam moet spellen (die schrijven ze op de bekers). Mijn Dutch accent maakt dat soms wat lastig. Leuke is wel dat ik er steeds meer creativiteit in krijg; ‘My name is Anke; The A of Appreaciation, N of Nice, K of Kind en the E of Empathie of als ze dit na drie keer nog niet verstaan: The A of A.S.A.P. N of NOW, K of KEEP UP and the E of EMOTIONAL DAMAGE 😉
Zonder koffiemok ben je hier dus eigenlijk verloren (ik althans), zeker als je de deur uitgaat zoals naar de PTA (parent teachers meating). De eerste keer kwam ik nog met lege handen, deze keer was ik voorbereid. Je krijgt een snack, maar je koffie neem je zelf mee.
De PTA kun je vergelijken met de oudercommissie op school, maar dan high-level. Het zijn luizenmoeders in het kwadraat die niet alleen heel veel organiseren, maar ook nog zorgen dat er zoveel mogelijk geld in kas is. Dit geld wordt ingezet om extra zaken zoals schoolspullen, schoolreisjes, cadeautjes, sportbenodigdheden, snacks en nog veel meer te bekostigen. Deze dames halen per jaar zomaar 30.000 dollar binnen met diverse activiteiten. Dat doen ze met fundraising, maar ook met markten of in samenwerking met bedrijven. Zo hebben wij laatst Mexicaans besteld voor het goede doel. Je besteld je eten op een specifieke dag, vult je kortingscode in, jij 15% korting en er gaat ook 15% naar de school. Geniaal concept, ondernemer maakt reclame en de school krijgt extra budget, een win-win zou ik zeggen. In Nederland zie ik dit niet snel gebeuren, zeker niet door scholen die zich als ‘gezonde school’ willen profileren. Wat dat aan gaat leggen wij onszelf veel meer restricties en verantwoordelijkheden op in de opvoeding van kinderen. Of dat nu juist goed of niet goed is kunnen we over discussiëren. Ik denk wel dat het op z’n minst interessant is om na te denken over hoe we wat van fundraising kunnen leren en kunnen implementeren in ons onderwijssysteem, dan kunnen de klassenreizen in het VO wellicht ook vaker doorgaan.
Maar goed, PTA dus. Waar er de vorige keer geld werd gegeven voor het aanschaffen van extra helmen voor de fietslessen en om een “ride of fame” te maken om de Afrikaans Amerikaanse geschiedenis te eren (deze maand stond dit thema vol in de aandacht) werd er deze keer minder geld uitgegeven maar meer gepraat over de nieuwe schooltijden in het district.
Het woord schooltijden lijkt me te blijven achtervolgen de laatste jaren. Eerst op de scholen waar ik zelf werkte, toen op die van mijn kids en nu ook hier. Hier echter om andere redenen dan voor het implementeren van een continurooster. Die hebben alle scholen hier al eeuwig. Kinderen krijgen in dit district zelf hun lunch van school. Elke dag kunnen ze in de kantine samen eten waarbij elke klas een vaste tafel heeft. De gratis lunch is ontstaan om ervoor te zorgen dat kinderen die thuis het niet breed hebben toch kunnen eten. Sterker nog, als je als kind binnenkomt kun je kiezen of je naar de gymzaal gaat of eerst gaat ontbijten. Ik weet dat scholen in NL hier ook steeds meer mee bezig zijn, maar op dat gebied lopen ze hier wel voor op ons.
Om te ontbijten op school, moet je natuurlijk wel op tijd zijn. Dat is op dit moment voor een aantal kinderen niet zo. Er zijn kinderen die zelfs structureel twee uur lestijd per dag missen en kinderen die twee uur na schooltijd moeten wachten om naar huis te kunnen. Kinderen wonen op grotere afstand en worden opgehaald door schoolbussen. Je mag je kind ook zelf brengen en halen, maar dan (vind ik echt heftig) sta je zomaar een uur per dag te wachten in de ‘kiss and ride’ rij. Naast het lange wachten is natuurlijk niet elke ouder in de positie om hun kind elke dag te halen en brengen.
Het district blijft blijkbaar groeien en de buschauffeurs nemen af. Op dit moment zijn er al te weinig en volgend jaar hebben ze er nog 120 extra nodig. Dit heeft hen na jaren van vaste starttijden tot een nieuw concept gedwongen. Er moeten meer verschillende tijden komen zodat de bussen niet allemaal “tegelijk” moeten rijden. De officiële stemming is binnenkort, het gevolg behoorlijk, maar minder schadelijk dan kinderen zoveel schooltijd te laten missen. Door schooltijd meer te verspreiden kunnen de chauffeurs die ze hebben meerdere ritten rijden en is er meer tijd. De school van Nika die nu pas om 9.05 start zal om 8.00 starten. Er zijn echter ook scholen die juist heel laat gaan starten, één daarvan zal pas om 9.40 beginnen. Nika is nu om 16.30 pas thuis, dan zou ze dus pas na 17.00 thuis zijn.
Insight info: Om ouders tegemoet te komen kun je wel van school switchen als de tijden echt niet bij je gezin passen. Dat vind ik trouwens wel een spannende. Wij konden uit zo’n 8 scholen (dacht ik) kiezen voor Nika, als ze er al had gezeten was ik niet snel geswitcht, bij de keuze had ik echter nooit voor een school gekozen die om 9.40 begint. Loopt zo’n school op den duur daardoor niet leeg? Ik vind het overigens wel goed dat ze de verandering aangaan, alle kinderen hebben immers recht op goed onderwijs en zoals het dan ook te vaak gaat zijn juist die kinderen die twee uur inhoudelijk les missen per dag, juist de kinderen die het hard nodig hebben.
Volgend jaar gaat Nika net als Janna naar Junior High. De tijden van Kammerer gaat van 7.40 naar 8.40. Janna baalt daarvan want dan kan ze bijna geen contact meer houden met haar vrienden in NL die zes uur op ons vooruit lopen.
Wat ook bij de PTA gevraagd werd was of er een van de deelnemende ouders kon helpen met de snack-cart. De snack-cart is een kar vol met lekkere dingen die 1x per maand de ronde doet door het gebouw om zo de dankbaarheid aan de leraren en alle andere medewerkers op de school te laten zien. Naast dat het de beste PR stunt ever is (welk kind wil er nu niet later leraar worden als je deze kar voorbij ziet komen) is het gaaf om te zien hoe de leraren hiermee in het zonnetje gezet worden.
Insight info: Leraren geven hier gemiddeld genomen zo’n 20 dagen minder les dan de Nederlandse leraren doen. Dat komt hier o.a. doordat de zomervakantie 11 weken duren. Handig vind ik ook dat je gewoon gelijk met je eigen kinderen komt als die op jouw school zitten. Wat ook cool is, is dat je na 25 jaar met pensioen kunt gaan. Begin je met 25, ben je met 50 klaar. Nadeel schijnt hier wel te zijn dat leraar slecht betaald wordt en dat ze vaak uit hun eigen zak spullen kopen zodat de kinderen materialen hebben. Men vindt het hier dan ook niet vreemd dat leraren naast hun baan als docent bijvoorbeeld ook nog in het weekend een klusje als oppas hebben. Wat dat aan gaat, hebben ze die extra suikerboost dus echt wel verdient!
Omdat ik vrijdag tijd had en het me ook fantastisch leek om de school in werking te zien heb ik me aangemeld om te helpen met de snack-cart. Het thema was Valentine met de slogan; ‘because we love our teachers’. Met drie andere moeders rolden we de kar en twee cool-boxen met fris en water over de gang waarbij er op de deuren van de klassen werd geklopt. Over het karretje lag een met hartjes bedrukt plastic kleedje gevuld met allerlei lekkere dingen waarvan ik niet eens wist dat het bestond zoals chocolade pretzels, krackers met pindakaas, chocolade fortune cookies en mijn favoriet, koffie in een pak. Geen pak wijn (was ook wel leuk geweest), maar een pak koffie die je kunt ophalen bij een koffietent en kunt verschudden voor de liefhebbers. Ik vond het gaaf, maar na een bezoek aan de lerarenkamer zag ik er ook wel de noodzaak van in. In de kamer stond een defecte machine voor blikjes en één klein apparaatje om met cubjes een bakje koffie te zetten. Iets wat wij ons niet kunnen voorstellen met onze luxe apparaten.
Iedereen kwam iets van de kar kiezen, de leraren, ondersteuners, de vijf kantinemedewerkers, administrators en ook de directeur. Zijn naam is Bill Perkins (wat ik echt een perfecte naam vind voor een schooldirecteur). Hij is niet zo groot van stuk (voor Nederlandste begrippen) maar wel groots in zijn waardering voor zijn personeel. Ik kan dat altijd wel waarderen. In Velden was dat ook zo, ik was het niet altijd eens met wat er gebeurde, maar vond het tof hoe ook daar de directeur achter zijn mensen stond.
Nadat we iedereen hadden getrakteerd werd alles opgeruimd en gingen we weer naar huis. In de auto heb ik nog wat na lopen resoneren op de ochtend. Het zou wel tof zijn om een keer een “internationale of Europese card te maken”. Och wie weet…..ik zal het idee eens inbrengen in de volgende PTA.
— Wordt vervolgd —
Onze koffie “mokken”
Koffie apparaat voor de teachers
De snack cart