We zitten in het proces van de visumaanvraag. Voor een visum hebben we paspoorten nodig en voor een paspoort een pasfoto dus laten we ons nog die zaterdag van onze beste kant zien (lees; recht in de lens kijken, zonder te lachen waardoor ik ‘the resting bitch-face’ tot een nieuw level breng). De enige die er nog enigszins leuk op staat is René omdat hij met een licht onderdrukt glimlachje er het beste vanaf komt.
Insider info: Ik sta te twirken in de hoop dat hij in de lach schiet en de foto opnieuw moet doen.
Vijfenvijftig euro lichter en 24 pasfoto’s rijker gaan we weer naar huis, er wordt een afspraak gemaakt voor een paspoort die we 17 oktober op kunnen halen. De papieren voor het visum liggen klaar dus de 18de kan hij aangevraagd worden, whoehoeeeee!!!
Vanaf het verzenden breekt er weer een spannende tijd aan. Je kunt het vergelijken met de drie dagen bedenktijd die de koper krijgt na het tekenen van het voorlopig koopcontract van jouw woning. De drie dagen bedenktijd zijn een formaliteit, maar toch, het kan nog steeds mis gaan. Zo voelt dit met deze visum-aanvraag ook. Er zit alleen een kleine catch, we zullen nu al aan de bak moeten om bijvoorbeeld huurders te zoeken.
Insider info: Na het nieuws aan Jo (moeder van René) stond ze de eerste week elke dag even op de stoep om ons te zien
We nemen een verhuurmakelaar in de hand en al snel zijn er geïnteresseerde. Het voelt wel raar om vreemden door je huis te zien snuffelen. Omdat we het gemeubuleert gaan verhuren komen er nieuwsgierige expats op af. Een goochelaar (als ie ons huis maar niet weg tovert) En er is ook een gezin dat Portugees spreekt. Ze noemen ons huis ‘Casa Rustica’. Ik vind het wel cool klinken
Het klokje begint weer te tikken. Vanaf de aanvraag zou het 2 tot 4 weken moeten duren voordat we de documenten krijgen om weer een afspraak te maken bij het consulaat. Vandaag is dat precies 4 weken geleden.
Helaas hebben we nog niets ontvangen.
— Wordt vervolgd —-
Onze ‘Casa Rustica’
