Mijn agenda loopt van alle kanten vol met werkzaamheden en sociale contacten. Nu onze vertrekdatum dichter bijkomt lijkt iedereen nog even een graantje van ons mee te willen pikken. (Van deze graantjes word ik alles behalve broodmager #gezelligwijntje #lunch)
Voor de insiders: Ik ben al ruim een half jaar aan de lijn. Elke week rij ik naar Panningen naar mijn dieetgoeroe. Ze heet José. Je kunt haar een beetje vergelijken met Obelix (slanke versie). Hij viel als baby in een pan met toversoep waardoor hij zijn hele leven sterk was. Ik kan zweren dat José in een pan met optimisme is gevallen. Ze lacht altijd en haar enthousiasme is aanstekelijk. Oh ja en ik ben inmiddels 15 kg kwijt, whoehoeoeeee.
Vorige week heb ik ontslag genomen op een school waar ik bedrijvencontactpersoon ben (één dag in de week). Vanaf het moment dat het duidelijk werd dat ik hoogstwaarschijnlijk ga vertrekken hebben ze een vacature voor mijn functie open gezet. Diverse mensen willen mijn schoenen (Dr. Martens) vullen. Misschien had ik beter kunnen wachten, maar nu kunnen zij verder en ik het loslaten. Soort van bitterzoet afscheid waarbij je als vrienden uit elkaar gaat. De komende weken ga ik mijn laadje uitruimen zodat mijn opvolger deze met nieuwe sokken kan vullen.
Met BLIK (mijn bedrijf) had ik ook een drukke week. Ik mocht o.a. een groep ingenieurs trainen. Misschien denk je bij het het woord technische ingenieurs aan “Rainman light” mannen. Dit was in dit bedrijf in ieder geval zeker niet het geval, ik heb zelden zo’n sociale “groene” (DISC-fans snappen deze) groep gezien. Het was een feestje om ze te trainen.
En dan komt er ergens een kantelpunt van enthousiasme naar te veel hooi op je vork nemen. De spanning van een overvolle agenda met meerdere trainingen, projecten, coachklanten en het vooruitzicht op wat we als gezin nog moeten doen voor onze immigratie naar Louisville haalt me halverwege de week in.
Het voelde alsof ik een marathon had gerend en een zweetbandje om mijn hoofd had in maat XXS. Gevolg: spanningshoofdpijn. Tijdens het avondeten voelde ik de tune van Brigitte Kaandorp opkomen met het lied: ‘Ik heb een zwaar leven’. Mijn implosie viel René in ieder geval op en hij vroeg; “Gaat het?”. Waarop onze oudste dochter zei: “Pap, dat zie je toch zo, ik denk dat mam een mental breakdown heeft”.
Hell yes heeft mama een mental breakdown! Dit voelt alsof je na het krijgen van een kind ineens besluit dat je toch liever geen kinderen wilt en het dus probeert terug te stoppen.
Oké, oké, mama overdrijft misschien een beetje, we kunnen jullie niet meer terug stoppen (visualiseer hierbij een vies gezicht van je puber die zeker weten nooit meer gaat zeggen dat jij een mental breakdown hebt) Och en overdrijven dat hoort ook bij een mental breakdown.
Insider info: Gelukkig is heel hard lachen om je dochters opmerking en een andere tune dan die van Brigitte Kahndorp een goed medicijn voor een mental fixup, net als lekker douchen en op tijd naar bed.
Iets wat ik nu ook ga doen, want de komende weken beloven nog wel een aantal pieken, of zoals Janna het noemt; mental breakdowns.
– – wordt vervolgd – –